تنها اتحاد بن بست کنونی را می شکند

عارف نظری

آیا ادامه وضعیت فعلی، این سرزمین را به میدان رقابت قدرت های منطقوی و فرا منطقوی تبدیل نخواهد کرد؟ آیا جنگ فعلی طرف برنده خواهد داشت؟ از ادامه وضعیت کنونی در افغانستان، کی ها بیشتر نفع می برند و کی ها بیشتر آسیب می بینند؟

افغانستان پس از خروج نیروهای نظامی ناتو و امریکا وارد فاز جدید خود گردید که در این فاز ایالات متحده آمریکا در ظاهر با ترفند گفتمان صلح و در واقع با تقویت آتش جنگ میان دو طرف درگیر در حال تطبیق پلان دوم خود است. در پلان دوم آمریکا دو موضوع مهم و اساسی گنجانیده شده است که یکی انتقال مسیروجهت جنگ به ولایت های شمالی و مناطق مرکزی افغانستان است که از سال ۲۰۱۴ میلادی به بعد مقدمات آن فراهم گردید و دومی سپردن مناطق بیشتر افغانستان به دست گروه تروریستی طالبان است.

بنابراین، نا امن شدن ولایت های شمال و سقوط اکثر ولسوالی های این ولایات به دست طالبان، خود زمینه را برای مداخله ای مستقیم قدرت های مانند روسیه، چین و ایران فراهم می سازد. چراکه این قدرت ها بویژه؛ چین و ایران با مرز مشترک که با افغانستان دارند؛ منافع ملی شان را در خطر تروریزم به خصوص گروه تروریستی داعش می بینند و دولت روسیه نیز در هراس راه یافتن و قدرت گرفتن گروه های تروریستی به خصوص داعش به آسیای مرکزی است. از همین رو هر سه قدرت اگر قبل از این در امورات نظامی و غیر نظامی افغانستان به صورت غیر مستقیم مداخله می کردند، بعد از این بخاطر جلوگیری از رشد و قدرت مند شدن داعش به صورت جدی و مستقیم مداخله خواهند کرد.

تقابل قدرت های منطقه و فرا منطقه در افغانستان از یک طرف موجب قدرت مند شدن گروه های تروریستی می گردد و از طرف دیگر این سرزمین را به میدان رقابت این قدرت ها تبدیل خواهد کرد و ادامه این وضعیت می تواند مسیر زندگی مردم افغانستان را بیشتر از پیش به سمت فقر، قتل و کشتار، نا بسامانی، ویرانی و حتی جنگ داخلی ببرد. از طرف دیگر، آمریکا با تطبیق پلان دوم خود در افغانستان سه هدف اساسی را که شامل استخراج منابع طبیعی افغانستان، درهم شکستن قدرت نظامی روسیه و کنترول قدرت اقتصادی چین و رونق دادن ماشین صنایع تسلیحاتی آمریکا می شود، تعقیب می کند و تا زمانیکه به اهداف تعیین شده دست پیدا نکند، جنگ و نا امنی در افغانستان ادامه خواهد داشت. سخن آخر مبنی بر اینکه، ادامه وضعیت فعلی و تداوم جنگ تروریستی در افغانستان تأمین کننده منافع قدرت های منطقوی و فرا منطقوی بویژه؛ ایالات متحده آمریکا و دولت نظامی پاکستان است، چون آنها به اهداف از قبل تعیین شده ای خود می رسند. اما بازنده اصلی این جنگ ملت افغانستان است؛ چراکه تداوم آن موجب گسترش نرخ فقر، بیکاری، قتل و کشتار، فرار مغز ها و ویرانی این سرزمین می شود. خوشا به آن ملت که خود سرنوشت سیاسی، نظامی و اقتصادی شان را رقم می زند، نه مانند سیاست گران افغانستان که تنها در فکر چربی شکم شان است.