د صاحبدل ژبه
سید عبید الله نادر
د صاحبدل ژبه
داسي څوک نشته،چی شي پوه دهر یو ګل په ژبه
په غرورغــو کې ، د بورا او د بلــــــــبل په ژبه
خــاونده ورکـــــــړه د رازونو نیـــــــــازونو ژبه
چي وپوهــیږي ،د دردمن ، او صاحــبدل په ژبه
لکه څرنګه چي د یو طبیعی منظری ښکلا چې ډیره ښه په زړه پوری منظره وي او د هغی په لیدلو د انسان روح او روان تازه کیږي نو هماغسی د هغي منظری تازه اومعطره هوا چې د ګلونود وږمو سره نغښتی ده ،د انسانانو د ماغونه تازه کوی .او زړونه یی روښانه کوی ،نو د صاحبدل وینا هم د هماغسی منظری په شان د انسان روح او دماغ تازه کوی .او وینا یي په زړونو اثر کوی .لکه څنګه چی د عمر تر پایه هغه منظره د انسان د خاطر څخه نه ووځي ، او تل د انسان په یاد وي ، نو د صاحبدل وینا هم د انسان په زړه کې پاتي کیږي ،د پند آمیزه خبرو څخه یي انسان پند اخلی ، او د انتباهی څخه یی انسان ټکان خوری او په خود راځي ،یعني انتباه تری اخلی ، او د مجلس د نزاکت فهمی څخه د نزاکت فهمۍ درس اخلي ، د حافظ دا شعر به بده نه وي چی ډیر ښکلی د صاحبدلانو په باره کې وایي :
ګر سنګ از حدیث بنالد ، عجب مدار
صاحبدلان حکایت دل خوش ادا کنند
