اینجا شما در مورد این که چگونه ایالات متحده می تواند این اهرم فشار را حفظ کند خواهید دانست.
پس از دو بار اجرای وظیفه در کابل ، اکنون نگران هستم که پس از عقب نشینی نیروهای امریکایی از افغانستان در ماه سپتامبر چی اتفاق می افتد. اما ما هنوز می توانیم با مردم افغانستان به آینده باور داشته باشیم.
منبع : پولتیکو
نویسنده : آنی فوتمایر
مترجم: سیدجمال اخگر
در نوامبر 2009 ، در حالی که چند هفته به اعلام افزایش 30000 سربازان آمریکایی در افغانستان از سوی بارک اوباما،رئیس جمهور آمریکا و عقب نشینی نیروها از جنوری 2014 ، یک تیم از دیپلمات های نگران درکابل با هشدار طبقه بندی شده ی را به واشنگتن مخابره کرد. من به عنوان مشاور امور سیاسی سفارت آمریکا در کابل و یکی از آن دیپلمات های بودم که نگران افزایش نیرو و هم مهلت خروج انها بودند. ما به رئیس جمهور و مشاوران ارشد وی گفتیم که شرکای ما ( حکومت افغانستان ) هنوز به اندازه کافی قوی و برای انجام ماموریت بیشتر آماده نیستند و اعلام صریح تاریخ عقب نشینی به طالبان انگیزه می دهد تا کوتاه نیایند و همکاری نکنند.
ما روش های متفاوتی را توصیه کردیم : با اعمال فشار با حفظ نیروی اندک در این کشور به دولت و مردم افغانستان فرصت دهید تا از خود محافظت کنند.
جزیات مخابره بزودی در رسانه ها درز کرد و باید بگویم که متاسفانه این هشدار بیش از حد قابل پیش بینی بود. استراتیژی افزایش نیروها انتظارات کاذب و بی صبری ” پیروزی” از راه نظامی را که پیش بینی کرده بودیم ، ایجاد کرد. اعلام مهلت عقب نشینی از افغانستان ، به طالبان اعتماد به نفس بیشتری برای بازگشت به قدرت داد . این یک درس واضح را تایید کرد: هیچگاه ابزار اعمال فشار خود را تسلیم نکنید.
وقتی در سال 2017 به عنوان معاون رئیس مأموریت به کابل بازگشتم ، اوضاع تا حدی به دلیل تغیر سیاست های آمریکا متحول شده بود . نیروهای آمریكایی دیگر در نقش رهبری جنگی نبودند و واگذاری مسئولیت ها به نیروهای دفاع ملی و امنیتی افغانستان را آغاز كرده بودند. عقب نشینی برنامه ریزی شده دولت اوباما و همچنین سخنان عقب نشینی دونالد ترامپ در جریان مبارزات انتخاباتی ، طالبان را جرات بخشید.
با این حال ، بررسی های دولت ترامپ منجر به اعلام “استراتژی آسیای جنوبی” در اگست 2017 با ظرافت بیشتری شد ، که خواستار حل و فصل اختلاف از طریق مذاکره بود. افغانستان به عنوان یک کشور رشد قابل توجهی کرده ، دانشگاه های جدید اعمار شده بود و جوانان درراس ادارات مهم دولتی قرار گرفته و به آرامی جایگزین نسلی از رهبران جنگ شدند که در دهه 1980 و 1990 بطور وحشیانه ی با روس ها و سپس با همدیگر جنگیده بودند. روابط افغانستان با کشور های منطقه در زمینه انتقال انرژی و فرصت های جدید تجاری توسعه پیدا کرده بود. فرمول جدید مصالحه مبتنی بر شرایط ، روایت پیروزی قریب الوقوع طالبان را تعضیف کرد و حفظ جنگجویان خسته از جنگ را برای آنها دشوار کرد و برعکس به نیروهای دفاعی و امنیتی افغان که آسیب زیادی دیده بودند ، قوت قلب بخشید. با وجودی افزایش حملات نیروهای افغان در زمستان 2017 و تشدید حملات وحشتناک طالبان در شهر کابل ، زمینه پیشنهاد یک آتش بس دوجانبه به طالبان مساعد شد. جون 2018 بود که برای اولین بار و متاسفانه آخرین بار ، افغانستان شاهد روز های تعطیلات سه روزه عید صلح آمیز بود. برای بسیاری از ما ها ، فضای امید ، افغانستان را که به خاطر تجارت ، صنایع دستی ، غذا و جشن های خانوادگی و نه انفجار و انتحار و تلفات شناخته می شود ، به نمایش می گذارد. اکنون ، با تصمیم رئیس جمهور بایدن برای عقب نشینی بدون قید و شرط 11 سپتامبر ، امید چندانی برای آینده نورمال وجود ندارد ، و این یک تظاهر است که گویا ما به هدف جنگی خود که همانا : توسعه منافع امنیتی جهانی ایالات متحده را در جنوب آسیا با آموزش کافی نیروهای دفاعی و امنیتی افغانستان برای کنترل قلمرو خود در برابر تروریست ها و همسایگان غارتگر ، رسیده ایم . ما ازین کشور خارج می شویم ، ببینیم هرچه باداباد .
در حال حاضر ، از دست دادن اهرم قدرت ما به نسبت سال پویای پسا 2009 ، اعتماد طالبان را افزایش می دهد. چندی پس از این که بایدن خروج نیروهایش را اعلام کرد ، طالبان اعلام کردند که آنها در کنفرانس صلح در استانبول که ایالات متحده و سایر کشور ها امیدوار بودند پس از این که مذاکرات دوحه به نتیجه نرسید این بار موفق شوند ، شرکت نخواهند کرد .
روزی را به یاد میاورم که در مراسمی در کابل شرکت کردم که هر 15 فبروری برای بزرگداشت عقب نشینی آخرین تانک های شوروی برگزار می شد. به سادگی می شود تصور کرد که اکنون طالبان خود را عامل شکست نیروهای خارجی دانسته ، هر سال مشتاقانه 11 سپتامبر را به عنوان تاریخ رسمی خروج نیروهای آمریکایی و ناتو جشن خواهند گرفت.
بایدن پیش از این تصمیم خود را برای عقب نشینی گرفته است و ما نباید انتظار داشته باشیم که او نظر خود را تغییر دهد. اما علی رغم اهرمی که سیاست جدید از دست داده است ، هنوز برخی از آنها برای کمک به جلوگیری از فاجعه باقی مانده است.
از دیدگاه اخلاقی و استراتژیک ، کنار گذاشتن سیاسی افغانستان منطقی نیست. بدون حضور ایالات متحده و بدون هیچ گونه شرط و وعده بازگشت ، پیش بینی می شود که طالبان تلاش خواهند کرد تا کنترل ارضی و سلطه حکومت دیکتاتوری خود را افزایش دهند و سایر افغانها مسلح شده و در مقابل آنها مقاومت می کنند. درگیری ها اثرات مخربی از خود بجا می گذارد: القاعده ، داعش و گروه های تروریستی منطقه فرصت کافی برای تجدید سازمان بدست میاورند . همچنین بحران انسانی مهاجرت بسوی اردوگاه های که از سوی سازمان ملل تمویل می شود افزایش می یابند .
ایالات متحده به جای صبر استراتژیک برای به نتیجه رساندن بازی پایان و اطمینان از شهرت ما به عنوان یک متحد در بخشی غیر دوستانه از جهان ، از هرج و مرج منطقه ای دعوت می کند که به هر حال مجبور خواهیم شد با آن کنار بیاییم (و هزینه آن را پرداخت کنیم).پس از خروج نیروهای ما و بسیاری از پرسنل پشتیبانی آمریکایی تا 11 سپتامبر ، ایالات متحده نباید اعلام کند که کار آنها با افغانستان تمام شده است . خروج ما از افغانستان پیامدهای بدی برای مردم افغانستان که ما آنها را به آینده ی ترسناکی محکوم کرده ایم ، خواهد داشت . دور شدن به ما مجوز نمی دهد که از اتفاقات بعدی چشم پوشی کنیم. بعد از عقب نشینی نیروها برای درگیر ماندن در مسائل افغانستان راه های زیادی وجود دارد.
– اولین و مهمترین موضوع ، ادامه کمک ایالات متحده به نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان است. تعهد ما در قبال این نیرو ها که اخیراً در کنفرانس وزرای دفاع ناتو انجام شد ، باید کاملاً به قوت خود باقی بماند.
این بهترین راه برای خنثی کردن مزیت روانی است که ما به طالبان برای حمایت از حقوق زنان و سایر اقلیت های آسیب پذیر ، و جلوگیری از جنایاتی که در یک محیط غیر قانونی ظاهر می شود داده ایم.
– دوم ، تحریم های سازمان ملل ، ایالات متحده و اروپا علیه رهبری طالبان باید تا زمانی که طالبان و دیگر بازیگران بد رفتار خود را تغییر ندهند – بویژه تا زمانی که دیگر “تهدیدی برای امنیت و ثبات افغانستان” نباشند ، پابرجا بمانند.
در واقع ، ما باید تحریم های جدید و با دقت هدفمند را علیه کسانی که از حمایت از گفتگوهای صلح امتناع می ورزند ، در نظر بگیریم.
– سوم ، ما همچنین باید از اهرم فشار شدید دیپلماتیک برای همسایگان افغانستان ، به ویژه پاکستان و آسیای میانه استفاده کنیم ، تا روابط تجاری و انرژی موجود خود را برای یک روند صلح که به شکوفایی منطقه کمک می کند در اولویت قرار دهند .
کشورهای حوزه خلیج فارس و سایر حامیان پیشین و فعلی طالبان باید بدانند که هدف اصلی دولت آمریکا یک نتیجه صلح آمیز است.
و چهارم ، کنگره باید دولت را در این زمینه متعهد کند ، که مانند دهه 1990 ، در صورت انکار طالبان از حقوق اساسی بشر برای شهروندان این کشور آنها را از نظر دیپلماتیک به رسمیت نشناسد.
سرانجام ، برخی از کمک های توسعه ای آمریکا برای رهبران اقشار آسیب پذیر که از اثر اقدامات بد آنها مردم رنج میبرند مشروط و یا هم قطع شود.
بیرون کشیدن بدون قید و شرط نیروها یا باقی ماندن “در جنگ” به طور نامحدود تنها دو گزینه نیست و هرگز نخواهد بود . در هشداریه 2009 کابل که ما اشاره کردیم مبارزه با فساد و توسعه طولانی مدت سرمایه گذاری بهتری نسبت به تعداد بیشتری از نیروها بوده است.
اکنون ایالات متحده به جای اینکه اشتباهات گذشته ما را تشدید کند ، باید با حفظ اهرم قدرت باقی مانده ما – و استفاده مناسب از آن ، به هدف ثبات متعهد شود.
آنی هاف هایمر سابق سرپرست معاون دستیار وزیر خارجه در افغانستان ، معاون سابق رئیس مأموریت در سفارت ایالات متحده در کابل و عضو کمیته هدایت اتحاد برای حمایت از مردم افغانستان است.
