پخوا به نا امني محدوده وه، يوازې په لويو بازارونو، څلور لارو، ګڼ ميشتو ځايونو کې وه، که به چاودونه وسوه هغه به هم داسې ځای وه چې، سيمه کې حاضر خلک به پکې مړه او ژوبل سول، نور په کورونو کې به خلک خوندي و، دښمن به هم داسې ځای بريد نه کاوه چې کورونه او عام خلک دې ډېر زيانمن سي.
خو اوس کيسه بل ډول ده، له بد ترو بدترې راغلي دي، په وروستيو بريدونو کې چې د کابل په ګډون د هېواد په لر او بر کې وسول، کورونه يې رانسکور کړل، انسان پکې د لويو لويو ودانيو تر دېوالو لاندې سول، ويجاړۍ پېښې سوې، ماشومان په کورونو کې په لوبو او ساتيرو بوخت ول، ښځې او د کور مېرمنې په خپلو کارونو لګيا وې چې د دښمن بې رحمه بريدونو ښامار خپلې خولې ته واچولې.
اوس په خپلو کورونو کې هم خوندي نه يو، په ډاډه زړه څوک ډوډۍ نه سي خوړلی، سهار چې کوم زوی له کوره وځي نو مورجانه يې په دې خاطر په ځير ځير ورته ګوري چې فکر نه کوي زلمی زوی به يې بېرته کور ته روغ او سلامت راسي، پر افغانانو هره ورځ وير، هره ورځ مرګ او هره ورځ قيامت تيريږي.
په ننني عصر کې نړيوالو، ګاونډيو او نورو ګڼو هېوادونو د افغان وژنې لپاره بېلابېلې طرحې وازمايلې، خپلې سياسي واګې يې پرې ټينګې کړې، تجربې يې ترلاسه کړې ا و پر افغان وژنه يې يو له بل سره سيالۍ وکړې.