هیچ توجیهی برای بیرحمی و آدم کشی طالبان دیده نمی شود

منبع : وال استریت ژورنال

نویسنده : سون آنگل راسموسن

مترجم :سیدجمال اخگر

کندهار- کمال الدین در جریان سفرش به ولایت کندهار به یک آریشگاه مردانه رفت تا از لذت نامشروع ریش و بروت تراشیده مستفید شود. اما دکان دار 25 ساله از این که در راه رفتن به خانه مورد خشم و غضب طالبان قرار نگیرد ریش گذاشته است. پدر و برادرش ماه گذشته به جرم استفاده از تلفن های هوشمند در ولسوالی ارغستان جای که بیشتر زیر سلطه طالبان است بازداشت شدند. شورشیان طالب وسایل را که سبب رفتار های غیر اسلامی مانند ، پخش موسیقی و فیلم شود را ضبط کرده و مردان را مجبور به بلعیدن سیم کارت می کنند. کمال الدین در حال که منتظر بازگشت به مرکز شهر کندهار که زیر کنترل دولت قرار دارد است، می گوید ” اگر طالبان مرا اینگونه با ریش تراشیده بیبینند زندانی ام می کنند” اگر طالبان برگردند ، با خود تاریکی میاورند.”

طالبان ، که 20 سال قبل توسط حمله به رهبری ایالات متحده از قدرت برکنار شدند، آماده گسترش نفوذ خود هستند زیرا نیروهای آمریکایی ، پس از پیمانی که در فبروری 2020 با این گروه به امضا رسانید ، قصد دارند تا اخر سال جاری افغانستان را ترک کنند. این گروه در ماه های اخیر تلاش کرده است تا خود را به عنوان یک بازیگر مسئول دولت در برابر قدرت های منطقه ای و غرب نشان دهد. در واقع ، آنها برخی از مجازات های شدیدتر خود مانند ، قطع دست افراد متهم به سرقت را نسبت به دهه 1990 کاهش داده است زیرا آنها سعی دارند افکار عموم افغان ها را در مقابل عملکرد شان جلب کنند. با این حال گزارشات کمال الدین و سایرین که در مناطق تحت سلطه طالبان زندگی می کنند و عملکرد خود شورشیان ، حاکی از آن است که حکومت داری این گروه مانند گذشته بی رحمانه است و اکنون با چندین دهه تجربه مهارت زیادی حاصل کرده اند. طالبان هنوز هم موسیقی را ممنوع می کنند ، مردان را وادار به گذاشتن ریش می کنند ، تحصیلات دختران را محدود می کنند و زنان را از ترک خانه بدون محرم شرعی یا “چادری” منع می کنند. ساکنان مناطق تحت کنترل طالبان می گویند ، ضرب و شتم و اعدام متهمین جنایات – با نمایش جسد در محضر عام برای پند و عبرت سایرین – هنوز یک امر عادی است. در یک مورد ، مردانی که متهم به آدم ربایی شده بودند ، تیرباران کرده و سپس در محضر عام با لباس های خونین آنها را به دار آویختند. برخی تصور می کنند که عدالت فوری و بی رحمانه احساس امنیت می دهد ، و نظم را در کشوری که درگیر جنگ ، جنایت و فساد است برقرار می کند. اما این باعث ترس نیز می شود.

اشلی جکسون ، که تحقیقات گسترده ای در مورد افغانستان ، طالبان و افرادی که زیر سلطه آنها زندگی می کنند انجام داده است می گوید” سالها حکومت داری “سایه” به طالبان این تجربه را داده است که این گروه در هنگام تصرف کابل در سال 1996 فاقد رهبری روحانیون روستایی کندهار و سایر ولایات جنوبی بودند. وی گفت :” آنها این سطح سازمان ، آموزش و مهارت کنونی را نداشتند.” ” این بدین معنی نیست که آنها نرمتر هستند. آنها زرنگ هستند.”

رهبران طالبان که در مورد توافق نامه خروج سال گذشته با دیپلمات های آمریکایی در دوحه ، قطر مذاکره کردند ، می گویند که آنها می خواهند یک دولت فراگیر ایجاد کنند که هیچ کس را تهدید نکند ، و از فعالیت گروه های تروریستی در خاک افغانستان جلوگیری کند. ملا هبت الله آخندزاده ، رهبر طالبان در پیام عیدی خود در ماه می گفت:” امارت اسلامی به دنبال روابط صمیمانه و مثبت بر اساس احترام متقابل و رفتار خوب با همه کشور های همسایه ، منطقه و جهان است.” میزان نفوذ طالبان بر آینده سیاسی افغانستان تا حد زیادی به نتیجه گفتگوهای صلح فعلی با دولت افغانستان بستگی دارد که قرار است این هفته از سر گرفته شود. در صورت فروپاشی این گفتگوها ، کشور می تواند به خشونت بیشتر یا جنگ داخلی کشیده شود. با رفتن نیروهای آمریکایی ، احتمالاً طالبان از خلای امنیتی استفاده خواهند کرد ، یا از راه نظامی یا توافق صلح که به آنها نفوذ سیاسی بیشتری در کشور می بخشد. نوع حکومتی که طالبان سعی می کنند بالای نزدیک به 40 میلیون مردم افغانستان تحمیل کنند، با نوع حکومت اسلامی جهان اسلام ، جایی که بنیادگرایان اسلامی طی سال های اخیر در حال زوال بوده اند ، در تضاد قرار دارد.

شادی حمید ، کارشناس اسلام سیاسی در موسسه بروکینگ ، گفت: “این یک داستان هشدار دهنده است.”

وی با اشاره به گروههایی مانند اخوان المسلمین مصر ، كه پس از یك سال حکومت در سال 2013 به كودتای نظامی تسلیم شدند ، گفت: “جنبشهای جریان اصلی اسلام گرایی كه تصمیم به مشاركت در فرایندهای دموكراتیك گرفتند ، چیزهای زیادی برای نشان دادن آن ندارند.” “برخی از جنبش های اسلام گرا که از خشونت استفاده می کنند ، حرف های زیادی به گفتن دارند. حمید ، جنگجوی 28 ساله طالبان گفت که پس از کشته شدن عمویش در حمله هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی ، در سن 15 سالگی به این گروه پیوست. حمید اوایل ماه جاری با سه ساعت فاصله از روستای خود به کابل رفت و برای اولین بار پس از 9 سال وارد پایتخت افغانستان شد. او در حال که چپلی پشاوری به پا و پیراهن تنبان قهوه ای رنگ ، لباس سنتی گشاد افغانی به تن داشت و با موهای فرفری و ریش انبوه از دیدن زنان که در محله های طبقه متوسط ​​شهر به جای پوشیدن چادری ( برقه ) که تمام بدن را می پوشاند فقط چادر های کوتاه به سر کرده بودند ، ناراحت بود.

در حالیکه نوای آهنگ موسیقی پاپ افغانی از یک رستوران به گوش می رسید حمید گفت: ” این مردم خدا را نمی شناسند ” ، وی با اشاره به موسیقی گفت: ” این در اسلام حرام است”. وی گفت ” طالبان قصد دارند نوع حكومت اسلام گرایان را كه در دهه 1990 تاسیس كرده بودند ، بازگردانند.” وی گفت ” حکومت گذشته طالبان چه مشکل داشت؟” مردم همیشه می گویند ما با زنان بدرفتاری کردیم ، اما در آن زمان این یک ضرورت بود ، “وی گفت ، همانطور که اغلب طالبان می گویند ، ” در آن زمان برای رفتن دختران به مدرسه ، وضعیت امنیتی خوب و محیط امن وجود نداشت .” حمید گفت روز ها قبل ، زمان که او بیرون از مسجدی در منطقه سیدآباد ولایت وردک نگهبانی می کرد ، طالب همقطار وی یک مرد مسن را به اثر شکایت یک مرد روستایی دیگر به جرم تقاضای رابطه جنسی بازداشت کرد. حمید گفت: آن مرد را بردند و به پاهایش با شاخه های ضخیم درخت گیلاس به اندازه کتک زدند که دیگر به مشکل قادر بود روی پای بی ایستد. وی گفت ” قوت واقعی ما اطلاعات است” “اگر کاری انجام دهید ، به سرعت برای ما اطلاع می رسد.”

توانایی طالبان در ایجاد نظم ، هر چند در بیشتر مناطق افغانستان در دهه 1990 بی رحمانه بود اما از آن زمان همچنان منبع قدرت آنها در مناطق روستایی که مردم آن با طالبان بسیاری ارزش های مشترک دارند باقی مانده است .

ولسوالی سنگین ولایت هلمند ، مرکز حکومت استبدادی طالبان واقع در غرب کندهار ، به گفته ساکنان آنجا ، طی سال گذشته شاهد افزایش تعداد پناهجویان از مناطق ناامن تر در این ولایت بوده است. یکی از ساکنان گفت: از زمان توافق فبروری 2020 طالبان با ایالات متحده ، قیمت کرایه ماهوار خانه از حدود 10 دالر به 100 دالر افزایش یافته است. مردم محلی توصیف کردند که طالبان چگونه اختلافات چندین نسل روی زمین زراعتی را طی چندین ماه حل و فصل کردند ، فساد را ریشه کن کردند و تجارت را به بازارهای سالها خالی برگرداندند.

عبدل ، پزشک در منطقه چرخ تحت تسلط طالبان در ولایت لوگر ، در جنوب کابل ، گفت: “ما می توانیم مغازه های خود را از صبح تا عصر باز نگه داریم بدون اینکه از سارقان هراس داشته باشیم.” او در یک بعد از ظهر روز جمعه سال گذشته پس از نماز به دنبال صدها نفر دیگر از نمازگزاران به بازار رفت ، جایی که شورشیان به ساکنان گفته بودند که جمع شوند. هنگامی که حدود 2000 تماشاگر جمع شدند جنگجویان طالبان مردی را در مقابل جمعیت کشاندند و او را به سرقت موتورسیکلت متهم کردند.‌عبدل گفت ، سپس یک مولوی با شلاق چرمی که روی آن آیات قرآنی نوشته‌بود به پشت او کتک زد تا این که وی جان داد . یک جنگجوی دیگر تماشاچیان را تحریک می کرد تا ” نعره تکبیر ” بگویند. این ماجرا دو ساعت طول کشید.

افغان های مخالف حکومت طالبان از خدمات ضعیف ، به ویژه در مدرسه ، شکایت دارند.

رهبران طالبان جزئیات کمی درباره نحوه اداره کشور ارائه داده اند. آنها گفته اند كه می خواهند حاكمیت اسلامی را وضع كنند ، اما توضیح نداده اند كه این امر چه چیزی را به دنبال دارد – یا افرادی را كه از تکرار تاریخ در مورد نقض گسترده حقوق بشر ترس دارند را ، آرام می كنند.

فاطمه گیلانی ، یکی از چهار هیأت زن در نشست 2002 به رهبری دولت بود که پس از سرنگونی طالبان ، یک دولت انتقالی را انتخاب کرد و متعاقب آن عضو کمیته تصویب قانون اساسی بود.

وی در این نقش های که داشت ، با روحانیون محافظه کار و بزرگان اقوام سرتاسر کشور برای ایجاد حمایت واحد از قانون اساسی جدید مشورت کرد و امیدوار بود که طالبان بتواند دوباره متقاعد شود تا اقدامات خود را برای ایجاد حمایت بیشتر در میان افغان ها تعدیل کند. خانم گیلانی گفت که ممکن است طالبان اعتقادات اصلی خود را تغییر نداده باشند ، اما “آنها به خوبی می دانند که آنها نمی توانند مانند گذشته بر مردم حکومت کنند . داشتن آنچه قبلا داشته اند غیرممکن است.” “آنها می دانند که افغانستان دیگر آن کشور سابق نیست .”

مقامات دولتی در کابل می گویند که غرب نباید تصور کنند که طالبان خواست ها و دیدگاههای شان را تغییر داده اند.

عبدالله عبدالله ، نماینده ارشد صلح دولت افغانستان و چهره برجسته مقاومت ضد طالبان در دهه 1990 ، گفت: “من فکر نمی کنم شما انتظار داشته باشید که طالبان تغییر کنند.” در مورد افغانانی که نگران از دست دادن آزادی های موجود خود هستند ، آقای عبدالله افزود: “این ترس ها موجه است.”

در ماه می ، طالبان در موسی قلعه هلمند ، دو آدم ربایی را که دو زن و یک مرد را ربوده بودند ، بازداشت کردند. در یک فیلم ، افراد ربوده شده ، در حالیکه در زنجیر و زولانه شده و میل سلاح متوجه آنها است ، از خانواده هایشان می خواهند که برای آزادی آنها پول بیاورند. چند روز بعد ، پس از آزاد كردن گروگان ها ، طالبان عاملین آدم ربائی را از برجي در مركز شهر به دار آويختند ، سپس آنها را به رگبار گلوله بستند و به همین حال آنها را بالای دار معلق گذاشتند – به گفته يكي از ساكنان كه از جریان فیلم و عکس گرفته بود ، چشمان مجرمین بسته بود و خون از لباس آنها جریان داشت .‌طالبان در ماه دسامبر ، گروهی از مردان را که گفته می شد در شاهراه کابل کندهار اموال مسافرین اتوبوس های را که درین جاده در رفت و آمد دارند سرقت می کنند را مورد تعقیب قرار دادند.

به گفته حمید و مردم محل ، جنگجویان طالبان در تیر اندازی متقابل یکتن از مظنونین سرقت را کشتند و جسد وی را غرض عبرت به سایرین در تیرک چراغ کنار بزرگ راه آویزان کردند.

به گفته ساکنان ، طالبان در یک مجازات معمولی روی یک شخص مظنون به دزدی را با ذغال سیاه کرده و بر روی الاغی سرچپه نشانده و در بازار می گشتاندند و وی را مجبور کردند تا در بلندگو فریاد بکشد ” من از این کار پشیمان هستم ” . به گفته غیرنظامیان ، تحلیل گران غربی در کابل و کارشناسانی که طالبان را دنبال می کنند ، اگرچه طالبان از عمل مجازات سرقت با قطع عضوی حمایت می کنند ، اما امروزه به ندرت چنین قطع هایی در قلمرو طالبان صورت می گیرد.

ذبیح الله مجاهد ، سخنگوی طالبان ، گفت که با ایجاد یک سیستم کاملاً پایدار ، از جمله مراقبت های بهداشتی برای بریدن اندام ها ، قطع عضو باید انجام شود.

نثار احمد که در منطقه اسپیروان کندهار دکان دارد در حالیکه دستانش را از پشت قلاب کرده بود ، نگران است که دخترانش تحت سلطه طالبان آموزش کافی نبینند. طالبان همچنین بسته به آداب و رسوم محلی ، در اعمال قانون تا حدودی انعطاف نشان داده اند.

به گفته باشندگان ، در مناطقی از ولایت هلمند و کندهار، طالبان آنتن های تلویزیونی و دستگاه هایی را که موسیقی یا فیلم پخش می کنند را از بین می برند. با این حال ، در ولایت شرقی لوگر ، این اقلام اکثراً مجاز هستند.

سمندر ، یک جنگجوی 28 ساله طالبان از ولسوالی چرخ ، گفت که وی دو تلفن هوشمند دارد.

وی با اشاره به سریال تلویزیونی تاریخی ” عثمان” که در‌مورد امپراطوری عثمانی ها است و از طریق تلویزیون طلوع به نشر می رسد گفت :” ما سریال های ترکی را تماشا میکنیم.” وی گفت ” بدون تماشای سریال نمی خوابیم ” او برای خواندن اخبار به گوگل مراجعه می کند. ” اگر نتوانم‌ از اینترنت استفاده کنم ، احساس می کنم بخشی از بدنم را از دست داده ام.”

در کندهار ، دومین شهر و زادگاه روحانی طالبان ، که تحت کنترل دولت است ، علمای دینی برجسته صریحاً از نحوه حکومت داری طالبان در مناطق تحت کنترل آنها ستایش می کنند.

محمود سعید ، مسول 28 ساله مسجد با نفوذ جامع حنفی گفت: ” تعدادی کمی از مردم خواستار بازگشت طالبان هستند”. وی افزود ” اگر طالبان رویکرد خود را تغییر دهند بهتر خواهد بود”. زیرا اکنون هیچ قانون اسلامی تطبیق نمی شود” .

غیرنظامیان مخالف حکومت طالبان از مالیات بیش از حد ، خشونت خودسرانه و خدمات ضعیف ، به ویژه در مدارس و بهداشت شکایت دارند.

کمال الدین ، ​​از ارغستان ، گفت که رفتن به مسجد را متوقف کرده است زیرا طالبان از وقت نماز برای فشار دادن به ساکنان برای تهیه تراکتور ، غذا و کار بدون مزد به جنگجویان خود استفاده می کردند.

نثار احمد ، یک مغازه دار از شهر اسپیروان در کندهار که تحت کنترل طالبان است ، شکایت کرد که دختران پس از رسیدن به بلوغ اجازه تحصیل ندارند.وی گفت: “من قصد دارم مغازه خود را بفروشم و به شهر بروم تا دخترم بتواند تحصیل کند.”

معلمی به نام عبدالله ، که در مدارس تحت کنترل دولت و شورشیان کار کرده است ، گفت که مدارس در مناطق طالبان در ولایت لوگر محل تولد وی ، فقط حدود یک پنجم کتاب های مورد نیاز را دارند.

شگوفه بهار ، مادر سه فرزند از منطقه پنجوایی کندهار که تحت کنترل طالبان است ، گفت که طی 14 سال زندگی در ازدواج اجباری همسر وی فقط اجازه رفتن به بازار را به وی داده است.

وی گفت که پس از آمدن طالبان به شهر ، زنان را از بیرون رفتن بدون داشتن اقوام مرد یا محرم شرعی منع کردند و آنها را در خانه محسور کردند. وی گفت: “مردم نیازی به طالبان ندارند تا قوانین خود را بر آنها تحمیل كنند.” “همه می دانند چگونه در چوکات اسلام و اخلاقی زندگی کنند.”