د وختونو آئینه
سید عبیدالله نادر
د وختونو آئینه
داســي پړاونو د ژوندون څـــــــخه ، تیریږمـــــــه
زه چې په دي عصــــر ، او وخـتونو کې اوسیږمه
نه غواړم چـــې نور دا کرغیړنۍ ، څـــیری ووینم
ځم د دوی له څنـــګه ، په یو ډاک کې دیره کیږمه
وینمه جــــــلوې د دیو و دَدَ په ، مـــذهبی جــــامو
زه د داسي خلـــــــــکو په مـــاحول کې نه ځایږمه
ډک چې شي زړګۍ می ، د رحمت له دریابونو نه
هله لکه پرخـــــــــــــــه ، پر ګــلونو راوریږمـــــه
درک د عاجزۍ می ، دومــره روح سره ټړلی دی
چې پټ لدې عـــالمه ، د خپل ځــان سره ژړیږمه
کاږم له غرقاب ځینې ، د میني ، او مانا ګــــــوهر
زه چې کله کله ، په خـــیالونو کــــــــې ، ډوبیږمه
هسی په ګــــلونو کې ، د خـــپل ژوندون فنا وینم
پوه یم چې د ګل په څـــیر ، په یو مهال رژیږمه
وینــــمه جمال د حقــــیقت ، په هــــغه دَم کې زه
کله د خــــودۍ و آئــــــــــینې ته چې ، ودریږمه
تل بخښم رڼا د حقــــــیقت ، و تــــیاره زړونو ته
زه لکه وږمـــه په هر ګلــــشن کې ، راخوریږمه
کله چې د زړه خبری واورم ، صاحبدل له خولی
هلته په محفل کې لــکه،ګل په شان ، غــــوړیږمه
اوس هم په درشل د امتـــحان کې ، پاتي شوی یم
ځکه خو له ســختو ګړنــــــګونو نه ، تــــیریږمه
زړه کې می د میني محـــبت دي ، ترانــــې پرتې
ځکه د دردمـن زړګي له ســـــوزه می ، غږیږمه
ځم لدې محــــــــفله ، په ژړا او په سلــــګوسلګو
خدای خبر د چــــا به ، پس له مــرګه زه یادیږمه
ځمـــه چــــې نور وځـــــم ، نفرتونو دنیاګۍ څخه
پرانـــیزم عـــــالم ته غیږ ، او ټولو نه ځــاریږمه
